The Voice Senior
Zamiłowanie do gitary zaczęło się w lubelskim domu dziecka, do którego trafił po śmierci mamy. Pierwszą gitarę skonstruował samodzielnie w pracowni modelarskiej – z blatu starej ławki szkolnej. Przydała mu się wtedy wiedza ze szkoły zawodowej i miesięcznika „Mały Modelarz”.
Prawdziwą gitarę (Samba) dostał od wujka, który spłacał ją przez cały rok, sprawdzając, czy Andrzej rzeczywiście uczy się grać. Nie tylko uczył się, ale także dzięki niej zaczął zarabiać. Stworzył z kolegami zespół Szmery. Grywali na zabawach i weselach, dzięki czemu zdołali zapewnić sobie stabilność finansową po opuszczeniu domu dziecka.
Był basistą w pierwszym składzie Bajmu, do którego trafił, odpowiadając na ogłoszenie prasowe o zespole szukającym gitarzysty basowego. Rozpoczęła się piękna przygoda, która trwała ponad rok.
Po kilkunastoletniej przerwie wrócił do muzyki. Dziś komponuje własne utwory, pisze teksty, śpiewa. W 2018 roku w uznaniu za zasługi na rzecz lubelskiej kultury otrzymał Medal Prezydenta Miasta Lublin. Udział w programie „The Voice Senior” to dla niego powrót na wielką scenę.
W tamtym czasie Skandynawia przeżywała boom na tańce, ale brakowało artystów, więc ściągano ich z zagranicy. Ewa odpowiedziała na ogłoszenie i w ten sposób rozpoczęła swoją muzyczną przygodę, zamieniając później perkusję na mikrofon i śpiew.
Po ślubie wspólnie z mężem otworzyli kwiaciarnię i zakład pogrzebowy. Odskocznią od pracy była dla Ewy muzyka. Założyła zespół, w którym odkryła nową muzyczną drogę – swing. Grupa koncertowała, nagrywała płyty, a Ewa została okrzyknięta Najsławniejszą Osobą Roku w swoim mieście. W 2008 roku odznaczono ją Krzyżem Kawalerskim za popularyzację wiedzy o Polsce.
Jest spełniona i życiowo, i muzycznie. Koncertuje, występuje na imprezach, festiwalach. Na jazzowo wykonuje nawet Beatlesów. Nagrała pięć płyt.
Zgłosiła się do „The Voice Senior”, żeby pokazać, co potrafi, i zostać docenioną w Polsce. Pragnie dotrzeć do szerszej publiczności ze swoją twórczością i muzyką bliską jej sercu.
Ostatecznie Krzysztof postanowił zdawać do szkoły zawodowej i zdobyć zawód elektryka. Skrzyknął zespół rockowy. Grupa szybko otrzymała „weryfikację gastronomiczną” i zaczęła występować w knajpach.
Będąc w wojsku, śpiewał w Reprezentacyjnym Zespole Estradowym Marynarki Wojennej, z którym dał 360 koncertów w kraju i na świecie. Później stał się częścią Grupy Wokalnej Polskiego Radia Gdańsk „Sebastian”, z którą wydał pierwszą w Polsce piosenkę w formacie kwadrofonicznym. Muzycy dostali się na Festiwal Interwizje w Sopocie, gdzie poznali Annę Jantar i członków zespołu Partita. Przed wymarzonym festiwalem w Opolu Krzysztof odszedł z zespołu. Widząc, jak wygląda branża muzyczna za kulisami, uznał, że obierze inną ścieżkę.
Zawodowo pracował w policji, w wydziale kryminalnym. Ukończył służbę jako radca ds. prewencji kryminalnej. Odkąd przeszedł na emeryturę, regularnie bierze udział w talent show, festiwalach, imprezach okolicznościowych. Występuje pod pseudonimem „Krzysztof Kis” i wierzy, że dzięki „The Voice Senior” zyska nowych słuchaczy.
Życie jednak zmusiło go do twardego stąpania po ziemi. W latach 80., tak jak rzesze Polaków, wyjechał do Niemiec. Miało być na krótko. Chciał zarobić na auto i lepszą gitarę. Żyje tam do dzisiaj.
Po wieloletniej przerwie w muzykowaniu, w 2012 roku na imprezie polonijnej zaśpiewał piosenkę „Kiedy byłem małym chłopcem”. Bez prób, bez przygotowania, na żywo. Wiedział, że Polacy na emigracji potrzebują właśnie takich numerów jak ten. Nie mylił się. Poszło mu doskonale, zebrał gromkie brawa. Ludzie zachęcali go, by nie przestawał występować. Skrzyknął zespół. Koledzy z bandu uznali, że ma głos podobny do samego Nalepy i dobrze byłoby grać repertuar Breakoutu. Od lat koncertują po Europie Zachodniej, promując twórczość swojego mistrza.
Marian żałuje, że wszystko to spotkało go dopiero na starość. Występem w „The Voice Senior” chce udowodnienia sobie, że na spełnienie marzeń nie jest jednak za późno.
Gonił za muzyką, uciekał z domu na koncerty, garnął się do występów. Będąc na scenie, czuł, że ktoś go rozumie. Nie szkolił głosu. Na poważnie zaczął śpiewać w Śląskiej Estradzie Wojskowej, gdzie zatrudnił się w wieku 24 lat. Koncerty w jednostkach, święta narodowe, potańcówki w zakładach pracy, festiwale, a nawet występy w Wietnamie i Laosie! To było prawdziwe koncertowe życie.
W latach 90. założył z kolegą agencję artystyczną i stworzył autorski program estradowy. Wykonywali utwory biesiadne, miłosne i cygańskie, ciesząc się dużym zainteresowaniem publiczności.
Uważa się za człowieka szczęśliwego, choć nie miał szansy, żeby stanąć na muzycznym szczycie. Wkrótce będzie obchodził 50-lecie pracy na scenie. Do „The Voice Senior” zgłosił się, by znów przeżyć emocje, które towarzyszyły mu, kiedy jako 20-latek startował w konkursowych eliminacjach.
Chodził do szkoły muzycznej. Uczył się w klasie fortepianu, a później trąbki. Szybko został zauważony. Był pierwszym pianistą kabaretu Potem, grywał też z muzykami z grupy Raz, Dwa, Trzy. Obecnie udziela się w Kościele zielonoświątkowym, w którym przyjął chrzest. W jego duszy gra gospel.
Od lat pracuje jako nauczyciel muzyki i języka angielskiego. Razem z żoną tworzą rodzinę zastępczą. Przez jego dom przewinęło się już około 60 dzieci. Odkąd wybuchła wojna, Paweł angażuje się także w pomoc humanitarną dla Ukrainy. Dzięki temu zaczął odkrywać swoje wschodnie korzenie – rodzina z obu stron pochodzi z Kresów Wschodnich.
Paweł jest osobą bardzo aktywną. Biega, pływa, jeździ na rowerze. I oczywiście nieustannie śpiewa – to kocha najbardziej na świecie. „The Voice Senior” traktuje jako kolejne muzyczne wyzwanie.
Perkusistka od 50 lat mieszkająca w Finlandii. Wszystko zaczęło się od niepozornego ogłoszenia… W 1974 roku, jako absolwentka liceum muzycznego w klasie perkusji, dowiedziała się, że w Finlandii poszukiwana jest perkusistka do żeńskiego zespołu.
Dla Pawła zawsze najważniejsze było to, co niewidoczne dla oczu. Muzyka również, ale przede wszystkim wiara. A najlepiej, jak jedno i drugie idzie ze sobą w parze. Pierwszy kontakt z muzyką Paweł miał w kościele. Jego rodzice śpiewali w chórze, a on grał na organach.
Technik energetyk, inżynier BHP – przez całe życie wykonywał te zawody, łącząc pracę z grą na ukochanej gitarze.
Charakterna romantyczka z zacięciem kabaretowym. Przez 28 lat była pielęgniarką. Śpiewa od 50 lat i uwielbia to robić.
Chłopak z USA, który w dorosłym życiu spełnił swój „polish dream”. Zawsze marzył o życiu w Polsce. Zamieszkał w niej dopiero po pięćdziesiątce, zostawiając za sobą całe dotychczasowe życie.
Gdy jako kilkuletnia dziewczynka zobaczyła u koleżanki w domu skrzypce – oszalała. W domu się jednak nie przelewało, więc nauka gry na instrumencie nie trwała długo – lekcje były zbyt kosztowne. Pozostało jej śpiewanie. Kiedy dostała w prezencie album o opolskim festiwalu, przeglądała go z wypiekami na twarzy i wyobrażała sobie siebie na wielkiej scenie.
Łączy w sobie duszę francuskiego barda i sentymentalnego chłopaka z Podkarpacia. W latach 80. mieszkał w Paryżu. Przywiózł stamtąd porządny ekspres do kawy i miłość do piosenki francuskiej.
Kaszub z pochodzenia, od 17 lat mieszka w angielskim Luton. Zanim na stałe osiadł w Anglii, przez pięć lat mieszkał w USA, gdzie każdą wolną chwilę spędzał w pubach z muzyką na żywo: blues, rock, country. Uwielbia motocykle oraz swojego samodzielnie skonstruowanego kampera.
Pochodzi z rodziny marynarzy. Choć jego dzieciństwo było wypełnione muzyką – grał na akordeonie, saksofonie i gitarze – nie wymigał się od statków. Spędził wiele lat na morzu, opływając kilkukrotnie Ziemię.
Emerytowany elektromechanik i pracownik kopalni, z zamiłowania kucharz, tenisista i rockman. Na emeryturze wrócił do wszystkich pasji z młodości. Gra w tenisa, podróżuje i śpiewa w zespole rockowym, który założył z kolegami.
Drzwi do kariery muzycznej otworzyło Ewie słynne Studio Sztuki Estradowej w Poznaniu, które wypuściło na świat całą plejadę gwiazd lat 70. Ewa uczyła się tam z takimi sławami jak Małgosia Ostrowska, Grzegorz Stróżniak czy Wanda Kwietniewska.
Choć zawsze ciągnęło go do muzyki, Ryszard poszedł w ślady ojca. Ukończył szkołę zawodową i podjął pracę jako mechanik w krakowskiej Hucie im. Lenina. Po godzinach słuchał Radia Luxembourg i rodziło się w nim coraz większe pragnienie wolności i tworzenia.